Zondag, klokslag 9 uur. Pleintje aan de Vlasschaard. Normaal gonst het hier van de wielerploegjes, soms meer dan 50 renners die zich verzamelen voor hun wekelijkse tocht. Maar vandaag… enkel 4 dappere NWO’ers. Geen andere fietsers te bekennen. Zou de stormwind daar iets mee te maken hebben?
Eén ding is zeker: de oude garde van de NWO laat zich niet zomaar wegblazen.
Onder leiding van Vosje werd koers gezet richting Diksmuide. De harde westenwind met rukwinden tot 70 km/u maakte het zwaar, maar de sfeer zat goed. Vosje gaf zelfs een spoedcursus “draaien en zakken” aan Locomotief en Cobra. De Fondateur kreeg een andere opdracht: braaf achteraan aansluiten en vooral geen gaatjes laten vallen.
Met een gemiddelde van 22 km/u (soms wat meer, soms véél minder) bereikten we de Rattevallebrug. Daar zat de wind plots in ons voordeel. Alleen… voordeel nu, betekent straks volle bak tegen. Aan de IJzer aangekomen dacht Vosje nog een extra lusje van 20 km uit zijn koerspet te toveren. Maar de blikken in het peloton – en vooral die van de Fondateur – spraken duidelijke taal: “Laat ons dit bewaren voor een zonnige zomerdag.” Vosje besliste wijselijk dat een mens ook moet kunnen toegeven.
De terugrit werd een strijd tegen de wind. Locomotief, Cobra en Vosje wisselden mooi af, terwijl de Fondateur achteraan vocht tegen zichzelf, een tekort aan suikers en andere “medische klachten”. Al weken wordt gesuggereerd dat hij zijn fiets beter even aan de haak hangt om uit te rusten… Maar neen, Fondateur blijft koppig voor die derde plek in het klassement gaan.
En alsof de wind nog niet genoeg was, kregen we ook nog een bui op ons dak. Even schuilen onder een brug en hup, weer verder. Het zwaarste was gelukkig achter de rug. Vanaf de Rattevallebrug kregen we opnieuw wind in de rug. We zouden vlotjes 40 km/u gehaald hebben… als de lichten bij de Fondateur niet helemaal uitgingen. Dus temporiseren, zoals het hoort: samen uit, samen thuis.
En zo schreven we weer een hectische, maar memorabele NWO-rit bij in de annalen. Op naar volgende zondag!