8:50 – De Vlas – Het vertrek
Daar stond hij al. De kapitein. De man met het plan. Onze onvolprezen Tjess, kaarsrecht naast zijn fiets alsof hij zo uit een sponsorbrochure gestapt kwam. Ik – Cobra – ben zoals altijd op tijd, zij het net op het randje. Snel even mijn Garmin gevoed met de heilige route der polderpracht, want verdwalen met deze bende is niet wenselijk… tenzij je graag de hele kustlijn nog eens extra meepikt.
De anderen sijpelen binnen zoals druppels zweet op een zomerrit: Choco (onvermoeibare kilometervreter), Burt (vandaag verkleed als Dominique – niemand weet waarom), de Fondateur (de man die ooit het wiel heruitvond), Fillu (de filosoof onder de fietsers), Vosje (ambitieus met een vleugje sluwheid), de voorzitter (zou dit écht een comeback zijn?) en tot slot... Moteurtje.
8:59 – Slecht nieuws in de groep
Drama aan de Vlas: Moteurtje, onze menselijk motorblok, komt met slecht nieuws. Een schouderoperatie zal hem out zetten voor weken. De groep is zichtbaar aangedaan. Alhoewel… ik meen bij sommigen een klein sprankeltje hoop te zien op “rustigere ritten”. Maar Moteurtje kennende, heeft hij nog een verrassing in de benen. Hij belooft: “Vandaag geef ik er nog een lap op.” Spoiler: hij meent het.
9:05 – De rit start – Route vol bloemetjes, bijtjes en Burt
Tjess heeft weer zijn groene vingers bovengehaald: een rit door de Uitkerkse polders, waar de natuur bloeit en de banden zoemen. Geen wind, enkel zon en goeie benen. Het tempo is vlot, mede dankzij kopwerk van Vosje, Tjess, ondergetekende Cobra, en – jawel – Moteurtje.
Burt besluit intussen ook een gooi te doen naar de rol van co-kapitein, zonder routekennis en zonder GPS. Dat loopt natuurlijk fout: wanneer Tjess “links!” roept, gilt Burt “rechts!”, met bijna een pelotoncrash tot gevolg. Resultaat: Burt krijgt een spreekverbod en een denkbeeldige plakker op de mond. Rust keert weer.
Kronkelend langs de kust – en over beruchte kasseien
Via De Haan, Wenduine en Blankenberge slingeren we onze weg naar de kasseien van Dudzele – geliefd bij niemand, gehaat door schouders. Moteurtje balt zijn tanden. Zijn schouder huilt. Maar zijn benen zwijgen niet. Damme, Brugge, dan de vaart: recht naar huis.
Kopwerk van Vosje (met ambities nu tempobeul er niet is), Tjess (altijd solidair), en nog steeds Moteurtje. Ik glijd achteraan, observerend als een echte Cobra in de struiken. De ploeg:
Choco: Altijd perfect gecamoufleerd in derde lijn.
Fondateur: Volgt Choco alsof zijn GPS ermee gelinkt is.
Fillu: Positioneert zich als een dartel veulen – vooraan, dan weer achteraan, altijd alert.
Burt: Brokkenmaker van dienst, fietst zigzaggend alsof hij wieltjes mist.
Voorzitter: Houdt zich verdacht stil maar bouwt een tweede waaier alsof zijn leven ervan afhangt.
Vosje: Druk, ambitieus, klaar om zijn stempel te drukken.
Tjess: De constante. De locomotief. De lijm van het peloton.
Moteurtje: Zijn benen brullen “GAAN”, zijn schouder “NIET DOEN”. We weten wie wint.
De Finale – Gistelbrug, turbo-modus en een chicane van geluk
En dan: de brug van Gistel. Een stille plek waar dromen beginnen – of benen breken. Mijn ogen kleven aan Moteurtje. Want als hij zijn turbo aanslaat, wil je maar één ding: in het wiel zitten. En ja hoor, daar schakelt hij. Als een diesel die plots benzine slikt, vliegt hij weg. Ik, Cobra, in volle jacht: 50 km/u op het vlakke – een menselijke snelkookpan.
Ik haal het wiel. Net. Ik zucht. Ik sterf. Maar ik zit erin. En dan: de chicane. Zijn zwakke plek, mijn moment. Als een ninja over de kasseien, vlieg ik als eerste de gravel op. Ik neem over, laat Moteurtje niet vallen – teamwork makes the dream work. Hij herneemt. Ik overleef. En dan… de niet-sprint.
De finish – Een zucht, een zegen, een zege
Laatste kruispunt. Moteurtje doet de perfecte lead-out. Nog 200 meter. Ik flits. Ik vlieg. Ik win. De niet-sprint is voor mij. Maar de zege smaakt dubbel zo zoet omdat Moteurtje erbij was. Wat een rit. Wat een compagnon de route. Wat een eer.
Terug aan de Vlas – Natte kelen, droge monden
Een glaasje, een glimlach, en blikken van andere coureurs die het finale vuurwerk moesten missen. Volgende keer beter, mannen. Of niet.
Tot de volgende,
Cobra 🐍