Deze zondag geen gewone rit... neen, het was tijd voor de Paasrit. Geen chocolade eieren onderweg, wel een kapitein van dienst die met ijzeren hand regeerde: René.
De weergoden voorspelden regen, maar lieten ons — net als de Paashaas — in het ongewisse. Gelukkig bleven de hemelsluizen dicht, al was het met een koude Noorderwind dat we vertrokken. Het peloton telde 9 man, maar net voor het startschot kwam daar — modebewust als altijd — Tjess nog aangereden. Voilà, met z’n tienen op pad!
Al snel bleek: wie “fond” in de benen had, mocht zich aan de kop bewijzen. Ideaal voor de stoere mannen. Aan de vaart kwam er een ander peloton langsgevlogen. Uiteraard grepen we die kans om gratis uit de wind te zitten — energie besparen is ook fietsen op niveau.
Alles liep gesmeerd… tot aan Plassendale. Daar kreeg Fred het plots warm. Niet figuurlijk, maar letterlijk. Tijd om het regenjasje uit te doen. Helaas betekende dit een pitstop zonder pitcrew. Het peloton stoof intussen door — "Fred? Die rijdt dat gat wel toe… hij is toch Locomotief genoemd?"
Dat bleek echter iets te optimistisch. Zijn verkleedpartij duurde langer dan een gemiddelde kappersbeurt, en het gat werd een kloof. Gelukkig wachtten zijn trouwe ploegmaats Moteurtje en de Sec hem op. Terwijl vooraan Vosje zijn moment van glorie greep en aan de boom schudde, begonnen onze drie musketiers aan een heroïsche achtervolging.
De jacht eindigde pas voor Varsenare, waar de kracht van de Cobra en de dijen van Moteurtje het gat dichtreden. Terug samen, en op naar “Schone Brugge”, via een mooi parcours naar Beernem.
Maar wie dacht dat de rust was wedergekeerd, vergiste zich. De kapitein begon met gele kaarten te zwaaien alsof hij in de Jupiler Pro League stond: Moteurtje moest achteraan gaan zitten, Jalabert kreeg er eentje voor stijlbreuk, en Burt voor tempoverstoring. Het leek wel een koers mét VAR.
Op weg naar huis ging het via Hertsberge, Veldegem en Zedelgem, waar de wegwerken en gravelstroken het peloton deden sakkeren — “zijn we hier op stage met Wout van Aert misschien?”
Maar de echte climax kwam aan de brug van Zandvoorde. Plots schoot Moteurtje, die tot dan toe strategisch “freewheelend” achterin had gezeten, als een paaskip op speed naar voren aan 50 km/u. Enkel de Sec kon zijn wiel houden. De rest? Die keek elkaar aan met de blik van: "Wat was dát?"
Een ultieme poging van Fred, Koen, Dirk en Alain strandde in schoonheid. Moteurtje en de Sec, twee oude rotten in topvorm, reden met bravoure als eersten over de meet.
De moraal van het verhaal? De Paashaas bracht geen chocolade, maar wél een wervelwind op wielen. En Fred? Die overweegt voortaan ritten zonder regenjas.